ΑΓΩΝΙΑ
Τί θές, μορφὴ αἰνιγματική; Φύγε μακριά μου!
Ἀχνή μου ἡ ὄψη ἀπ‘ τὴ βαθιὰ τὴ νύχτα ὡς τώρα.
Γιὰ ἰδές· προβάλλει τῆς αὐγῆς ἡ ρόδινη ὥρα
κι ἀκόμη δὲ στεγνώσανε τὰ δάκρυά μου.
Γιατί σὲ βρίσκω πάντα ἐμπρός, ὅπου κι ἂν στρέψω;
Εἶπα: εἶσαι ψέμα· ἀπατηλό ‚σαι παραμύθι.
κι ὅμως γιὰ σένα σπαρταροῦν αὐτὰ τὰ στήθη,
καὶ κλαίω πικρὰ ποὺ δὲ μπορῶ νὰ σὲ πιστέψω.
Ἂν εἶσαι χίμαιρα, τί σ᾽ ἔχω τύραννό μου;
Σβήσου στὸν κόσμο τῶν σκιῶν καὶ τῶν ὀνείρων.
Κι ἂν εἶσαι ἀλήθεια, λάμψε ἐντός μου, ἄστραψε γύρω,
καὶ δάμασέ τον τὸν ἀντάρτη λογισμό μου.
Τί ‚σαι λοιπόν, σφίγγα Μορφή, ποὺ ἔχω μισήσει;
Γιατί ἡ ψυχή μου νἄχη τόσο ἀπατηθῆ,
κι ἐνῶ θαρρῶ πὼς σ‘ ἔχω ὁλότελ‘ αρνηθῆ,
ξάφνου ἀγροικῶ πὼς σ‘ ἔχω πιὸ πολύ ἀγαπήσει;
Γ. Βερίτης
Gabriel Joseph Marie Augustin Ferrier (1847-1914),
Evening / Soirée, (1911)
die ich rief die Geister 